Ενότητα 2: Θυσία για την πατρίδα
Επομένως
ταιριάζει να θεωρούμε πάρα πολύ ευτυχισμένους αυτούς, οι οποίοι, αφού
αγωνίστηκαν για τα πιο μεγάλα και τα πιο ευγενή (ιδανικά), τέλειωσαν τη ζωή
τους με αυτόν τον τρόπο, χωρίς δηλαδή να εμπιστευτούν τους εαυτούς τους στην
τύχη ούτε να περιμένουν το φυσικό θάνατο, αλλά διαλέγοντας τον καλύτερο. Και
γι’ αυτό, βέβαια. Αγέραστη θα είναι η ανάμνησή τους και αξιοζήλευτες από όλους
τους ανθρώπους οι τιμές τους. Αυτοί, βέβαια, πενθούνται λόγω της φύσης τους ως
θνητοί, υμνούνται όμως ως αθάνατοι λόγω της γενναιότητάς τους. Εξάλλου θάβονται
με δημόσια φροντίδα και καθιερώνονται προς τιμή τους αγώνες αθλητικοί, μουσικοί
και πλούτου, με την ιδέα ότι είναι άξιοι αυτοί που έχουν σκοτωθεί στον πόλεμο
να τιμούνται με τις ίδιες τιμές με τους αθάνατους. Εγώ τουλάχιστον αυτούς και
τους καλοτυχίζω για το θάνατό τους και τους ζηλεύω, και έχω τη γνώμη ότι μόνοι
αυτοί από τους ανθρώπους άξιζαν περισσότερο να ζήσουν, οι οποίοι , ενώ είχαν
σώματα θνητών, άφησαν πίσω τους αθάνατη ανάμνηση λόγω της γενναιότητάς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.